Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2021
Social Research.eu: Kostas Gogalis Love, Facebook and Friendship: a ca...
Social Research.eu: Kostas Gogalis Love, Facebook and Friendship: a ca...: According to Bauman’s Liquid Love (2003), the advance in virtual proximity makes human connections frequent and shallow...
Παρασκευή 23 Απριλίου 2021
Slavoj Zizek Ego Ideal and Superego: Lacan as Viewer of Casablanca
Although jouissance can be translated as "enjoyment," translators of Lacan often leave it in French in order to render palpable its excessive, properly traumatic character: we are not dealing with simple pleasures, but with a violent intrusion that brings more pain than pleasure. This is how we usually perceive the Freudian superego, the cruel and sadistic ethical agency which bombards us with impossible demands and then gleefully observes our failure to meet them. No wonder, then, that Lacan posited an equation between jouissance and superego: to enjoy is not a matter of following one's spontaneous tendencies; it is rather something we do as a kind of weird and twisted ethical duty.
Λόρενς Ντάρελ. Αλεξανδρινό Κουαρτέτο
ΛΟΡΕΝΣ ΝΤΑΡΕΛ: Αλεξανδρινό κουαρτέτο, εκδόσεις Μεταίχμιο, μτφρ. Μαριάννα Παπουτσοπούλου, σελ. 997
Η πόλη είχε δύο κέντρα βάρους -τον αληθή και τον μαγνητικό βορρά της φυσιογνωμίας της: κι ανάμεσά τους, η ιδιοσυγκρασία των κατοίκων της σπίθιζε άγρια σαν διαρροή ηλεκτρικής εκκένωσης
Όταν επανέρχεται κανείς αναγνωστικά σε ένα κείμενο καταξιωμένο γενικότερα, ας πούμε "κλασικό" -εάν σημαίνει πια κάτι αυτός ο ρευστός όσο και τετριμμένος τελικά όρος- επιχειρεί το αυτονόητο: να απαλλαγεί από το "άγχος της επίδρασης", για να χρησιμοποιήσω πολύ ελεύθερα και κατ' αναλογίαν όσα έλεγε ο Χάρολντ Μπλουμ για την "επιβαρυμένη" σχέση του προγονικού με τον επιγονικό συγγραφέα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει ο αναγνώστης να πάρει τις αποστάσεις που χρειάζονται από τη βαριά σκιά του έργου, ούτως ώστε η νέα πρόσληψή του να γίνει με τις όσο γίνεται πιο ελεύθερες, μη συμπλεγματικές προϋποθέσεις: το θέμα είναι, με άλλα λόγια, με ποιο τρόπο μπορεί να το αντιμετωπίσεις ανεπηρέαστα, νιώθοντας ότι η κριτική σου στάση θα πρέπει να είναι απαλλαγμένη από μια "αποδομητική" διάθεση. Γιατί είναι φυσικό κάθε αναγνώστης, φέρνοντας τον εαυτό του στη θέση του συγγραφέα ενός "άλλου" έργου (στην πραγματικότητα του "ίδιου" έργου) να αισθάνεται ανταγωνιστικά ως προς το συγγραφέα τού συγκεκριμένου κειμένου που διαβάζει.
Παρασκευή 28 Αυγούστου 2020
Albert Camus: Άρνηση του ψεύδους, αντίσταση στην καταπίεση
Απόσπασμα από την ομιλία του Αλμπέρ Καμύ στο δημαρχείο της
Στοκχόλμης στις 10 Δεκεμβρίου 1957 μετά την απονομή του βραβείου Νομπέλ. Είναι
σαν να έχει γραφτεί σήμερα.
«Αρκεί η σιωπή ενός άγνωστου φυλακισμένου,
εγκαταλελειμμένου, που ταπεινώνεται στην άλλη άκρη της γης, για να ανασύρει τον
συγγραφέα από την εξορία του» έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ
Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011
Slavoj Žižek Shoplifters of the World Unite on the meaning of the riots
Repetition, according to Hegel, plays a crucial role in history: when something happens just once, it may be dismissed as an accident, something that might have been avoided if the situation had been handled differently; but when the same event repeats itself, it is a sign that a deeper historical process is unfolding. When Napoleon lost at Leipzig in 1813, it looked like bad luck; when he lost again at Waterloo, it was clear that his time was over. The same holds for the continuing financial crisis. In September 2008, it was presented by some as an anomaly that could be corrected through better regulations, etc; now that signs of a repeated financial meltdown are gathering it is clear that we are dealing with a structural phenomenon.
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
Umberto Eco. WikiLeaks
For the celebrated novelist and intellectual Umberto Eco, the Wikileaks affair or "Cablegate" not only shows up the hypocrisy that governs relations between states, citizens and the press, but also presages a return to more archaic forms of communication.
The WikiLeaks affair has twofold value. On the one hand, it turns out to be a bogus scandal, a scandal that only appears to be a scandal against the backdrop of the hypocrisy governing relations between the state, the citizenry and the press. On the other hand, it heralds a sea change in international communication – and prefigures a regressive future of “crabwise” progress.
Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010
Philip Roth.
Ψηλόλιγνος, με αργές κινήσεις και με τη συνήθεια να τονίζει τα λόγια του ενώνοντας, πλέκοντας και ξεπλέκοντας τα μακριά του δάχτυλα, να ξαναπιάνει τον ειρμό της σκέψης του αφού διακόψει για να γελάσει συγκρατημένα μ' ένα δικό του αστείο σχόλιο πάνω σε κάτι που μόλις είπε, ή και να απευθύνει εκείνος κάποιο ερώτημα αντί να δίνει απαντήσεις, ο Φίλιπ Ροθ δεν προσφέρεται για απομυθοποίηση.
Στα 77 του χρόνια, ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας διατηρεί την επιβλητική φιγούρα, τη συγκρατημένα παιγνιώδη διάθεση, το υποδόριο χιούμορ και την εντύπωση της αυτάρκειας. Επειτα είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς λογοτεχνική διάκριση που δεν έχει κατακτήσει: Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας, Βραβείο της Εθνικής Ενωσης Κριτικών Βιβλίου, Βραβείο Pen/Faulkner και το 1998 το Πούλιτζερ, για το «Αμερικανικό Ειδύλλιο». Το 2007 ήταν ο πρώτος συγγραφέας που έλαβε τη διάκριση Pen/Saul Bellow για το σύνολο του έργου του, έχει βραβευτεί με το Χρυσό Μετάλλιο της Λογοτεχνίας από την Αμερικανική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών, και αυτά μόνο στις ΗΠΑ. Και ο πολύς Χάρολντ Μπλουμ, ο «πάπας» της λογοτεχνικής κριτικής, τον έχει συμπεριλάβει στον περίφημο «Δυτικό Κανόνα».
